Βαρβαρα Βαρελα: ιστορια μεταναστευσης στην Αυστραλια

Barbara Varela (nee Melidonis)
cultural background, Greek
place of origin Ithaca, Greece
start of migration journey, Athens in 1949
place of arrival in australia, Darwin in 1949
first home in australia, A family friend’s home in Darwin, then Brisbane for a few days before reaching my father’s banana farm at Mullumbimby, Far North Coast, NSW.
first job in australia, Domestic duties in my father’s house and Uncle Paul’s.
other jobs in australia, ‘Home help’ in Murwillumbah; cook/cleaner in the Murwillumbah Motor Inn and cook at Green Hills Retirement Lodge.

Barbara Varela’s migration memories

My name is Varvara Varela, known in Australia by the name Barbara.

I was born on the Greek island of Ithaca, living in a very small village. I have a sister who is three years younger. We lived happily in the village – no electricity or running water or cars – but the kids, we were happy because we didn’t know any different from that. We were living in the same house with my parents, grandfather, grandmother and Mum’s sister. Then the [Second World] war started and there were some horrible years. We were starving. We didn’t have enough to eat.
[Dad] was going to find us a country he liked. He would find work, save enough money and bring Mum and us girls with him…
Mum said I was three when Dad was back on the island for a short holiday (he was a seaman, away for long periods of time) and said to Mum that he was going to find us a country he liked.

He would find work, save enough money and bring Mum and us girls with him. He had a brother in Australia who was growing bananas at Mullumbimby [in the Byron Shire]. He wrote to his brother, came to Australia and the two brothers together grew bananas.
At home during the war Mum knew some men who go to the mainland who bring back wheat or corn. We couldn’t grow anything on the island; we didn’t have enough ground. So Mumma approached one of the men and he brought us some flour. Mum made us some bread and we were happy because we had something to eat.
She was in love with our father. She was living for the day when she was going to meet her husband again…

Well, the story goes this man wanted more than that. He actually wanted our mother to be his friend and Mum, she didn’t want to. She was in love with our father. She was living for the day when she was going to meet her husband again. But this man said, “If you are not coming with me, I will kill the kids”. So she did and there was a girl born of this, a girl I have tried to find over the years with the Red Cross and I haven’t had any luck.

After the war, Dad wrote a letter to Mum and said, “I want you and the girls to come to Australia, as we said a few years ago.” Mum told Dad what had happened to her and Dad decided to get a divorce. He didn’t want to bring us to Australia and didn’t want anything to do with the family. So we stayed with Mum and that man, and we had a terrible life. Lucky for us, Mum wrote a letter to Dad and she said, “It doesn’t matter what happens to me, but please take the girls with you.” So he started to make the papers for us to come to Australia. He went to Qantas in Brisbane.
We didn’t know where we were going, we couldn’t communicate [in English]. Every night we slept on the ground – no night flying…

It was 16 months before we came to Australia when I was about 15. Qantas was starting to go to Europe. They said to Dad, “Yes, we will bring your daughters to Australia, but why don’t you bring your family by boat?” Dad said, “Well I am a sailor. I know exactly what goes on on those boats!” So Qantas was very nice and we were the first young kids to come from Europe to Australia at that age. The plane took four days journey from Athens to Darwin and the plane had 48 [passengers]. We didn’t know where we were going, we couldn’t communicate [in English]. Every night we slept on the ground – no night flying – and through the day we were flying. Every night it was Australia, so we thought, but the next day it was back on the plane and another day in the air.

When we came to Darwin we saw a lady there, and she approached us and asked if we were Nick Melidonis’ daughters. She spoke to us in Greek and it was really, really lovely to hear our language, to really communicate. We said, “Where are we?” and she said, “You are in Australia”. And we said, “Where is our father?” and she said, “Your father is in Brisbane”. “Where is Brisbane?” and she said, “It’s far away from here, but you are going to stay with us for a few days ’til you get another plane to Brisbane”, which we did. That was a lovely family and we got very fond of them.

When we came to Brisbane, it was Dad with two of his friends and we thought, “My God, which one is Dad”? We stayed in Brisbane for a few days and came to their banana farm, and we told Dad what had happened back in Ithaca. Dad said, “Why did your mother not write me the true story” and I said, “Mum felt nobody would believe her”. Dad said, “In that case we are going to bring your mother to Australia and we are going to be a family together”. But what happened, when this man found out Mum was coming to Australia, he killed our mother.
My sister went to school but I stayed at home to look after Dad and Uncle Paul. Our neighbours had a farm and they were very kind to us…

When we came to Australia from Greece, after the war, we couldn’t communicate as we didn’t speak English. My sister went to school but I stayed at home to look after Dad and Uncle Paul. Our neighbours had a farm and they were very kind to us, trying to help us as much as they can. [Because of that] I remember saying to myself that this is where I stay. So I stay on the banana farm for six years as housekeeper.

After that I married George Varela who was a widower with three kids and we had a daughter, Penny. Well, the marriage deteriorated and I left the home and moved to Kingscliff, [Tweed Shire]. I choose to live the rest of my life alone.
I was naturalised on 23 March 1966 in Murwillumbah and I like Australian people because they were so good to us. I am lucky that I am in Australia. I am lucky my daughter is born in Australia and my grandsons [too]. I think it doesn’t matter what happens to anyone in their life, if you are willing to work you can bounce back in this country. But if I was on the Greek islands I couldn’t bounce back.

When I found myself by myself, I went and got a job and it helped me.

First I worked in ‘home help’ in Murwillumbah for about six months. Then I worked for four years in the Murwillumbah Motor Inn as cook/ cleaner and for 18 years as a cook at Green Hills Retirement Lodge. I bought a unit and then I built a house; I bought a car; I went for trips and I have my family. I plan to go back to Greece next year with my daughter, son-in-law and grandson, but I come back to Australia. This is home.

I started to have tears in my eyes. My daughter thought it was because I was overjoyed to see the place where I was born…
I went back to Greece 40 years after I had been in Australia. I had my daughter with me and my son-in-law. When we were approaching Ithaca, I started to have tears in my eyes. My daughter thought it was because I was overjoyed to see the place where I was born, but it wasn’t that. I was saying to myself, “Oh my God, what have I done, why are you coming back?” But my reason for coming back was to find my mother’s grave, which we did, the three of us. I was pleased, I fixed Mum’s grave. I am really pleased I did that.

I have – you could call it a bedspread – something I made with my mother. I brought it to Australia and it is the only thing I have that belonged to my mother and I still treasure it after all those years. It has two different colours; the white one is the cotton and the cream is the wool. We bought the wool from a shepherd and I spun the wool and crocheted the border. Mum wove it on a loom so you could only make it so wide. It was made in three pieces. She made her own pattern because she was really good at that. My mother said to me, “You look after this, this is from me to you”. It is beautiful and I was about 15 when I brought it to Australia, all those years ago, all those years ago.

Interviewed by:Brian O’Keeffe, Tweed River Regional Museum

τα χρωματα κανουν ωραιες τις σημαιες!

Μουσείο μετανάστευσης Δανίας

Danish Immigration Museum is located in Farum, a suburb of Copenhagen and is a relevant and modern museum of the history of immigration to Denmark.
Members of the museum’s staff are currently busy preparing and developing a new permanent exhibition. The exhibition will provide visitors with an insight into the people who, in the course of history, have come to Denmark. In the first half of 2010, the museum will move to a new central location at Farum Cultural Centre. Here the museum will have plenty of room and will be neighbour to a cinema, a gallery, a library and a music school.Until then, you can follow the development of the museum and the exciting work of the museum staff here on this web site. If you want to know more, you can also sign up to receive the museum’s newsletter or ring and talk to one of the museum’s curators.Danish Immigration Museum is a part of the state authorised Furesø Museums, which also runs local museums, local archives and city archives.

http://www.danishimmigrationmuseum.com/

Γερμανία Μουσείο Μετανάστευσης.

Γερμανικό μουσείο μετανάστευσης βραβεύτηκε ως μουσείο της χρονιάς για το 2007!

Το site του μουσείου εδώ: http://www.dah-bremerhaven.de/english/hauptseite_e.html

"Εξορία είναι να γεμίζεις μια άδεια σελίδα"

Η μετανάστευση, εκτός όλων των άλλων, μπορεί να είναι και πηγή έμπνευσης. Φυσικά αυτό δεν είναι καινούργιο , ωστόσο επαναπροσδιορίστηκε και σε μια δημόσια συζήτηση που διοργανώθηκε από το λογοτεχνικό περιοδικό Magazine Litteraire, με τη συμμετοχή πολλών ξένων συγγραφέων που έχουν βρει άσυλο στη Γαλλία.

«Η μετανάστευση δεν είναι μόνο ημερομηνίες, στατιστικές και ποσοστώσεις, αλλά πάνω απ' όλα προσωπικά πεπρωμένα». Με αυτή τη φράση ξεκινά η ανθολογία κειμένων πάνω στη μετανάστευση με τίτλο «Νέες Οδύσσειες», που εκδόθηκε με την ίδια ευκαιρία.


Η μετανάστευση και τα συνακόλουθά της, η εξορία και η ένταξη αποτελούν θέματα τόσο για τη λογοτεχνία όσο και για τον κινηματογράφο παρουσιασμένα με τη μορφή ονείρων για ένα καλύτερο αύριο, ταξίδι μέσα από το οποίο βλέπεις την ίδια σου τη χώρα με ένα διαφορετικό μάτι, νοσταλγία για μια χαμένη πατρίδα... Εργα με άποψη, αλλά κυρίως έργα που δεν μπορούν να περιοριστούν στο θέμα που αγγίζουν. Είναι μια διαπίστωση με την οποία συμφωνούν τρεις συγγραφείς: ο μαροκινής καταγωγής Ταχάρ Μπεν Τζελούν, ο Κουβανός Εντουάρντο Μανέτ και ο Αφγανός Ατίκ Ραχίμι.



Ο Ραχίμι που έφυγε από τη χώρα το 1984, στη διάρκεια του πρώτου πολέμου στο Αφγανιστάν, και βραβεύτηκε το 2008 στη Γαλλία με το βραβείο Γκονκούρ, αφηγείται συχνά μια ιστορία η οποία προσδιορίζει την έννοια της εξορίας:

«Ο Nasro Dinh, ένα θρυλικό πρόσωπο στο Αφγανιστάν, ψάχνει να βρει τα κλειδιά του σπιτιού του κάτω από έναν φανοστάτη. Τότε τον πλησιάζει κάποιος και τον βοηθά στο ψάξιμο: "Είσαι σίγουρος ότι τα έχασες εδώ γύρω;" τον ρωτά. Εκείνος του απαντά: "Οχι, τα έχασα κάπου κοντά στο σπίτι μου". "Μα τότε γιατί τα ψάχνεις εδώ;" "Γιατί εκεί δεν έχω φως", τον αποστομώνει ο Nasro Dinh».
«Στο Αφγανιστάν και εγώ έχασα τα κλειδιά της ταυτότητας και της ελευθερίας μου», λέει ο Ραχίμι στο γαλλικό περιοδικό, «και έτσι πήρα το δρόμο της εξορίας για να τα ξαναβρώ. Η λογοτεχνία μού επιτρέπει να ξαναβρώ, να ξαναδημιουργήσω αυτό το κλειδί στο φαντασιακό μου».
«Η ζωή του Μωάμεθ σημαδεύτηκε από την εξορία, λέει ο Ταχάρ Μπεν Τζελούν. Στη Μέκκα κυνηγήθηκε από φυλές που δεν πίστευαν το μήνυμά του. Αναγκάστηκε λοιπόν να μεταναστεύσει στη Μεδίνα. Οι μουσουλμάνοι γεννήθηκαν μέσα από την εξορία. Ο προφήτης έσωσε τη ζωή, τη φυλή και το μήνυμά του φεύγοντας από τον τόπο του. Για τους μουσουλμάνους, η μετανάστευση συνδέεται αρχικά με τη θρησκεία».

«Εγώ βρίσκομαι σε μια διαρκή κατάσταση μετανάστευσης, λέει ο Εντουάρντο Μανέτ. Γεννήθηκα στην Κούβα από Ισπανούς γονείς. Σε όλη την παιδική μου ηλικία περιβαλλόμουν από νοσταλγούς της Ισπανίας που είχαν εγκαταλείψει τη χώρα τους στη διάρκεια του Εμφυλίου. Ετσι, δημιουργήθηκε αυτή η συγκατοίκηση των δύο γλωσσών: των κλασικών ισπανικών και των κουβανικών. Ημουν επομένως ήδη εξόριστος στη γενέθλια χώρα μου. Μετά έφυγα δύο φορές στο Παρίσι. Την πρώτη φορά λόγω της δικτατορίας του Μπατίστα, τη δεύτερη λόγω των διαφωνιών μου με τον Φιντέλ Κάστρο. Κατά την άποψή μου είμαστε όλοι εξόριστοι, αλλά σε διαφορετικούς βαθμούς».

Με τη γραφή λοιπόν μπορεί κανείς να ξανακερδίσει τη χαμένη πατρίδα. Αντιστρόφως, όμως, πόσο εμπλουτίζεται η ίδια η γραφή στην εξορία;

ΑΤΙΚ ΡΑΧΙΜΙ - Αφγανός συγγραφέας. Πήρα τον δρόμο της εξορίας για να ξαναβρώ τα κλειδιά της ελευθερίας μου «Φεύγοντας για το Παρίσι, εγκατέλειψα τη μητέρα και τη χώρα μου συγχρόνως», λέει ο Μανέτ. «Το πρώτο πραγματικό μου μυθιστόρημα ήταν ένας φόρος τιμής στη "μαμά" μου, μια γυναίκα εξαιρετικά όμορφη με πολύ ανεπτυγμένη φαντασία.

Αυτή η ιστορία ήταν η πρώτη μου λογοτεχνική επαφή με τη μητέρα και το έθνος μου. Από τότε εξακολουθώ να αναπτύσσω αυτή την κληρονομιά, αλλά μόνο μέσω της λογοτεχνίας, γιατί δεν μπορώ πια να γυρίσω στην Κούβα καθώς δεν έχω ούτε διαβατήριο ούτε βίζα. Ετσι, η εξορία γίνεται ακόμη πιο τραυματική».




«Η λογοτεχνία αφορά περισσότερο τις πληγές παρά την ευτυχία, λέει ο Μπεν Τζελούν. Η ιστορία της μετανάστευσης είναι ένα αναπόφευκτο θέμα για έναν συγγραφέα που έρχεται -όπως εγώ- από μια χώρα όπου πολλοί άνθρωποι υποχρεώνονται να φύγουν. Αφού ήρθα σε επαφή με μετανάστες από τη χώρα μου, στο Παρίσι, κατάλαβα πως χρειαζόταν να ακουστεί η φωνή τους. Στις αρχές της δεκαετίας του '70, παρέδιδα μαθήματα αλφαβητισμού σε μετανάστες από τις χώρες της Βόρειας Αφρικής. Εκείνη την εποχή δεν μιλούσαν για τη μετανάστευση όπως σήμερα.


Αισθάνθηκα πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχαν μια μεγάλη θλίψη, όπως και το κεντρικό πρόσωπο του τελευταίου βιβλίου που έχω γράψει. Γι' αυτόν τον άνθρωπο που έχει διασχίσει τη ζωή με αξιοπρέπεια και σοβαρότητα, το να βρεθεί απομονωμένος είναι ένα σοκ. Ομως αισθάνεται και μια μεγάλη ευγνωμοσύνη απέναντι στη χώρα που τον βοήθησε, που τον έσωσε. Είναι ένα πρόσωπο που συναντάμε συχνά στους κύκλους των μεταναστών. Και για αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να γράψουμε. Η λογοτεχνία επιτρέπει στην κοινωνία να εισχωρήσει στον εσωτερικό κόσμο αυτών των ανθρώπων που βλέπουμε να περνούν χωρίς να αντιλαμβανόμαστε τα αισθήματα και τις έγνοιες τους. Η λογοτεχνία είναι ένας ενδιάμεσος ανάμεσα στην πραγματικότητα και την κοινωνία».




ΕΝΤΟΥΑΡΝΤΟ ΜΑΝΕΤ - Κουβανός συγγραφέας.

Βιώνω μια διπλή ταυτότητα. Αισθάνομαι καλά στη Γαλλία, αλλά δεν μπορώ ν' αρνηθώ ότι είμαι Κουβανός «Η νοσταλγία είναι η ασθένεια της μετανάστευσης, τονίζει ο Ραχίμι. Ο μετανάστης διατηρεί μια σχέση ρήξης, σπαραγμού με τη γενέθλια χώρα του, τη γλώσσα και την κουλτούρα της. Αυτή η λευκή σελίδα γίνεται τότε η γη του. Εζησα αυτή την εμπειρία όταν εγκατέλειψα το Αφγανιστάν, το 1984.

Μετά από εννιά μέρες περπάτημα, φτάσαμε στα αφγανο-πακιστανικά σύνορα. Ο οδηγός μας σταμάτησε εκεί κοντά για να ρίξουμε μια τελευταία ματιά στη γη που εγκαταλείπαμε. Κοιτάξαμε πίσω μας και είδαμε τα ίχνη που είχαν αφήσει τα βήματά μας. Από την άλλη μεριά των συνόρων ήταν η έρημος, απάτητο χιόνι. Και τότε σκέφτηκα: "Να, αυτό είναι το μέλλον σου, η εξορία σου. Πρέπει να γεμίσεις αυτή τη λευκή σελίδα". Για μένα η γραφή είναι ένας τρόπος να γεμίζω αυτή τη λευκή σελίδα χάρη στην απόσταση που έχω πάρει. Η εξορία μού μετέβαλε τον τρόπο που έβλεπα τη χώρα μου. Η επαφή με μια άλλη κουλτούρα, μια άλλη γλώσσα, μια άλλη λογοτεχνία μού επέτρεψε να βλέπω το Αφγανιστάν με μια καινούργια ματιά».
«Στο τελευταίο του βιβλίο, ο Μίλαν Κούντερα αναφέρεται στην οδύνη που ένιωθε ο Κάφκα όταν έπρεπε να "εξοριστεί", γράφοντας στη γερμανική γλώσσα, ενώ ήταν Τσέχος. Και ο ίδιος ο Κούντερα φεύγοντας από την Τσεχοσλοβακία άρχισε να γράφει στα γαλλικά, παρατηρεί ο Μπεν Τζελούν. Αυτή η νέα γλώσσα γίνεται ένα είδος βοήθειας, ηρεμίας, οικογένειας που επανακτούμε, γιατί αυτός που ζει μακριά από τη χώρα του έχει ανάγκη να εκφραστεί. Και το να μιλάς σε μια γλώσσα που δεν είναι δική σου, είναι ακόμη πιο απελευθερωτικό συναίσθημα. Οσον αφορά εμένα, αυτή η γλώσσα έγινε το καταφύγιο για τα τραύματά μου, τα οποία εκφράζω πολύ καλύτερα στα γαλλικά απ' ό,τι στα αραβικά».

«Στη δεκαετία του '60, λέει ο Μανέτ, στο Παρίσι, είχα την τύχη να γνωρίσω τον Σάμιουελ Μπέκετ. Μια μέρα τού είπα πως είχα αποφασίσει να μην ξαναγυρίσω στην Κούβα. Σκεφτόμουν να γράψω σε μιαν άλλη γλώσσα, αλλά το να εγκαταλείψω τα ισπανικά, σήμαινε να εγκαταλείψω και μια λογοτεχνία πλούσια σε αριστουργηματικά έργα. Και μ' αυτή την απόφασή μου ένιωθα πως διέπραττα μια προδοσία. Ο Μπέκετ σκέφτηκε για κάμποσο και μου είπε: "Εγώ άρχισα να γράφω στα γαλλικά, γιατί το να γράφεις στη γλώσσα του Τζέιμς Τζόις είναι ένα πολύ βαρύ φορτίο για να το αντέξεις". Σημειωτέον πως ο Μπέκετ υπήρξε ο ιδιαίτερος γραμματέας του Τζόις. Πρόσθεσε, δε, πως θα επέστρεφα και πάλι στη μητρική μου γλώσσα και πως οι γλώσσες δεν είχαν σημασία, πως το σημαντικό είναι ο κόσμος που ο συγγραφέας μεταφέρει.

Η πατρίδα μας είναι η γλώσσα με την οποία εκφραζόμαστε. Ομως, μπορούμε να έχουμε δύο πατρίδες, όπως μπορούμε να έχουμε δύο ή τρεις γυναίκες!».

Βερολίνο συνέδριο: "Οι μετανάστες κινούν την ιστορία"

Φωνή από το Βερολίνο, «Οι Μετανάστες κινούν την Ιστορία»
Του Πετρου Μαρκαρη*

Δεν ξέρω πόσο παράξενο ηχεί στα δικά μας αυτιά, αλλά το θέμα των μεταναστών εξακολουθεί να είναι ένα από τα πιο πολυσυζητημένα θέματα στην Ευρώπη. Μάλιστα, η υποχώρηση του «πολυπολιτισμικού μοντέλου» επέδρασε καταλυτικά στην αναζωπύρωση της συζήτησης, κυρίως γιατί η πολιτική και ο πολιτισμός ακολουθούν πια διαφορετικούς δρόμους.

Οι πολιτικοί χρησιμοποιούν ανοιχτά τον όρο «κυρίαρχη κουλτούρα» και απαιτούν από τους μετανάστες γνώσεις πάνω στη γλώσσα, την ιστορία και το Σύνταγμα της χώρας, που ζητούν να γίνουν δεκτοί. Αντίθετα, οι άνθρωποι του πολιτισμού προσπαθούν να δημιουργήσουν ζωτικούς χώρους έκφρασης για τους μετανάστες.

Αυτός ήταν και ο στόχος ενός συνεδρίου, που πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο από τις 23 ώς τις 25 Οκτωβρίου 2008, με θέμα «Μετανάστευση και Μουσεία –
Οι Μετανάστες κινούν την Ιστορία». Το συνέδριο συνδιοργανώθηκε από το «Δίκτυο Μεταναστών Ευρώπης», που εδρεύει στο Βερολίνο, και το ευρωπαϊκό τμήμα του Διεθνούς Συμβουλίου Μουσείων.

Ογδόντα οκτώ προσκεκλημένοι, διευθυντές μουσείων, οργανωτές εκθέσεων, ιστορικοί, εικαστικοί, συγγραφείς και κινηματογραφιστές, πολλοί απ’ αυτούς μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς, συζήτησαν, μετέφεραν τις εμπειρίες τους και πρότειναν καινούργια αφηγηματικά μοντέλα, με στόχο να μπορέσουν να αφηγηθούν τα μουσεία με εκθέσεις, ειδικά προγράμματα και συζητήσεις, ιστορίες μεταναστών.

Τα πρακτικά και τα συμπεράσματα των συζητήσεων μπορεί να τα διαβάσει κανείς στα αγγλικά στη διεύθυνση www.network-migration.org. Το γενικό συμπέρασμα ήταν, πάντως, ότι χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμα από τα μουσεία και τους οργανωτές εκθέσεων, για να μπορέσουν οι μετανάστες να αποτολμήσουν το βήμα προς τα μουσεία, και ότι η προσπάθεια αυτή θα πρέπει να γίνει με πίεση προς τους πολιτικούς φορείς, αφενός για να αλλάξουν αντίληψη για τους μετανάστες, και αφετέρου για να ενισχύσουν έμπρακτα την προσπάθεια των μουσείων.

Το τριήμερο έκλεισε με μια διάλεξη της κοινωνιολόγου, καθηγήτριας του πανεπιστημίου Columbia, Σάσκια Σάσεν, η οποία προσπάθησε να αναλύσει τις μετακινήσεις των πληθυσμών με βάση την ιστορία της Ευρώπης. Κατά τη Σάσεν, ενώ οι μετακινήσεις πληθυσμών ήταν εξαιρετικά ευεργετικές για την Ευρώπη, σήμερα ο όρος «μετανάστης» και «μετανάστευση» χρησιμοποιείται μόνο στις μετακινήσεις από τον Τρίτο Κόσμο προς την Ευρώπη και την Αμερική, κάτι που είναι ορισμός των πολιτικών, οι οποίοι έτσι επιβάλλουν μια ψυχολογία φόβου στους πολίτες των χωρών τους, με συνακόλουθα περιοριστικά μέτρα, που δεν θίγουν μόνο τους μετανάστες, αλλά και τους ίδιους τους πολίτες.

* Ο Πέτρος Μάρκαρης είναι συγγραφέας και πρόεδρος του Δ.Σ. του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου.

Γερμανια-Μαιντς Eικονικό Mουσείο Mετανάστευσης

Η κυβέρνηση της Ρηνανίας-Παλατινάτο εγκαινίασε ένα εικονικό μουσείο μετανάστευσης με σκοπό να προσεγγίσει νέα άτομα για το θέμα.

Ο τίτλος του Μουσείου „Lebenswege – das Online Migrationsmuseum Rheinland-Pfalz“, στο οποίο συμμετέχει και η SWR International.

Στο επίκεντρο του μουσείου βρίσκεται η ιστορία της μετανάστευσης από το 1955 μέχρι σήμερα, δηλαδή από την πρώτη σύμβαση μεταξύ Γερμανίας και Ελλάδας μέχρι την παύση του αρχές της δεκαετίας του 70.

Ιστορία- πολιτισμός - πολιτική
Η ιστοσελίδα δίνει πληροφορίες για ότι έχει σχέση με το θέμα της μετανάστευσης. Μετανάστες της πρώτης γενιάς διηγούνται την ιστορία τους και παράλληλα εκθέτουν αντικείμενα της εποχής. Επίσης παρουσιάζονται συγγραφείς που κατάγονται από άλλες χώρες και γράφουν στα γερμανικά, όπως ο Rafik Schami, ο Franco Biondi ή η Emine Sevgi Özdamar. Μία επιλογή ταινιών δίνει πληροφορίες σχετικά με τη μετανάστευση στον κινηματογράφο, με ταινίες όπως „40 qm Deutschland“ ή „Gegen die Wand“ .

Επίσης παρουσιάζονται οι θέσεις της πολιτικής, υπηρεσίες, προγράμματα ενσωμάτωσης, διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης, καθώς και η σύνταξη SWR International με ειδήσεις και ρεπορτάζ σε έξι γλώσσες.

«Το Μουσείο δείχνει, ότι άτομα με μεταναστευτικές καταβολές ανήκουν στην κοινωνία μας», τόνισε η Υπουργός για κοινωνικά θέματα της Ρηνανίας-Παλατινάτου, Malu Dreyer.

16.12.2009

Η Δνση του μουσείου εδώ: http://www.lebenswege.rlp.de/

"Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ"

("YIAYIA'S STORY")

Η ιστορία μιας από τις 901 Νύφες που έφερε το υπερωκεάνιο "Begonia" στην Αυστραλία, το 1958, θα γίνει ντοκιμαντέρ από το κρατικό κανάλι του ΑΒC για τη σειρά του, "Η Δημιουργία της Σύγχρονης Αυστραλίας".
Η ιστορία, που είναι ειπωμένη από τη γιαγιά στην εγγονή, ήδη έχει καταχωρηθεί στο Διαδίκτυο του αυστραλιανού καναλιού και έχει ως εξής:
"Μαμά… Δεν θέλω να φύγω. Μην τους αφήσεις να με πάρουν… , σε παρακαλώ μαμά", ξεκινά σε δραματικό τόνο η αφήγηση.
"Φώναξα, τσίριξα κι έκλαψα, η φωνή μου όμως πνίγηκε από εκατοντάδες άλλες φωνές γυναικών που αποχαιρετούσαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Όλοι μ' έσπρωχναν, προσπαθώντας να κάνουν χώρο στα πλευρά του πλοίου για να μπορούν οι δικοί τους να τους δουν. Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα, όπως έριξα την τελευταία ματιά στη μητέρα μου, αυτή την τόσο δυνατή γυναίκα, μεταμορφωμένη τώρα από τις ρυτίδες του πόνου και της απόγνωσης.
Η χρονιά ήταν το 1958 που άφηνα τις ακτές του όμορφου νησιού μου, της Σάμου της Ελλάδας. Ήμουν 26 χρόνων, πάνω στο "Begonia", "Το καράβι με τις Νύφες", μαζί με άλλες 900 νέες γυναίκες. Όλα κι όλα που είχα μαζί μου ήταν μια βαλίτσα και το όνειρο για μια καλύτερη ζωή, μακριά από πολέμους και βάσανα.
Οι πρώτες βδομάδες, πάνω στο καράβι, ήταν εφιαλτικές. Τον περισσότερο χρόνο ήμουν κλεισμένη μέσα στην καμπίνα, που μοιραζόμουν με άλλες επτά γυναίκες και έκλαιγα. Τι έκανα; αναρωτιόμουν. Γιατί άφησα τον τόπο μου για να ζήσω σε μια ξένη γη; Θα ξαναδώ, άραγε, τους δικούς μου ποτέ;
Kάθε βράδυ αυτά τα ερωτήματα με βασάνιζαν μέχρι που κουράζονταν τα μάτια μου, έκλειναν και τότε ονειρευόμουν τον τόπο μου".
Η διάψευση των ονείρων χιλιάδων μεταναστών διαγράφεται στη συνέχεια της αφήγησης.
"Για την Αυστραλία είχα ακούσει ότι ήταν μια πολύ όμορφη χώρα, με μεγάλα κτίρια, απέραντες καταπράσινες εκτάσεις και γραφικά ακρογιάλια.
Όλοι μιλούσαν για καλές δουλειές, ήσυχες ασφαλείς γειτονιές, όπου θα μπορούσαμε να αναστήσουμε οικογένειες".
Η αφήγηση συνεχίζεται στον ίδιο τόνο: "Κι όμως, όλα αυτά εμένα δεν με συγκινούσαν. Ήμουν πολύ νέα ακόμη κι εκείνο που ήθελα ήταν να είμαι με την οικογένειά μου στο νησί. Ακόμη κι αν το σπίτι μου το περικύκλωναν στρατιώτες, οι βόμβες κατέστρεφαν το χωριό μου στη Σάμο και το μόνο που είχαμε να φάμε ήταν χόρτα. Αυτό που είχε σημασία για μένα ήταν ότι θα ήμουν μαζί με τους δικούς μου ανθρώπους".
Ακολουθούν οι πρώτες εντυπώσεις από τη Μελβούρνη, που είναι βέβαιο ότι εκφράζουν τα συναισθήματα ενός μεγάλου αριθμού νεομεταναστών: "Το "Begonia" άραξε στο λιμάνι της Μελβούρνης 26 Ιουνίου. Ήταν μια απαίσια μέρα που ταίριαζε απόλυτα με τα συναισθήματά μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου. Δεν υπήρχε τίποτε από εκείνα που μού είχαν πει. Δεν υπήρχαν κτίρια, δεν υπήρχε πράσινο, δεν υπήρχαν βουνά. Δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου, έτσι όπως έβλεπα αυτή την απαίσια εικόνα μπροστά μου. Αυτό που λεγόταν Πορτ Μελβούρνη (Port Melbourne). Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν όλοι αυτοί οι άντρες που ήταν μαζεμένοι εκεί, κουνούσαν τα μαντήλια τους και μας καλωσόριζαν στα ελληνικά. Ήταν νέοι άντρες που ήλπιζαν να βρουν εκεί τη σύντροφό τους".
Στη συνέχεια, μιλά για τη μοναξιά που ένιωσε, τη στερημένη ζωή που έζησε τα πρώτα χρόνια που ακούει σήμερα η εγγονή και αποδίδει θαυμάσια, στα αγγλικά.
"Μέρες και χρόνια πέρασαν γεμάτα από δουλειά και μοναξιά. Είχα πολύ λίγα χρήματα και τα αγγλικά μου ήταν φτωχά, αλλά τα κατάφερνα να συνεννοούμαι.
Δούλευα ως μασινίστρια σ' ένα μικρό δωμάτιο, που ήταν σε χωματόδρομο του Ελστερνγουίκ (Elsternwick). Τα χρήματα ήταν λίγα και δεν έφταναν ούτε για τα βασικά που χρειαζόμουν να επιβιώσω. Προσπάθησα, όμως, με αιματηρές οικονομίες να βάζω μερικά στην άκρη για το μέλλον μου. Έμενα σ΄ ένα σπίτι με τρεις άλλες οικογένειες, όπου για να μαγειρέψεις έπρεπε να ρίξεις ένα νόμισμα σε μια σχισμή, το ίδιο και για να ζεστάνεις νερό.
Σφιγγόταν η καρδιά μου κάθε βράδυ, όταν γύριζα σ' ένα τέτοιο περιβάλλον από τη δουλειά, από την άλλη, όμως, ήμουν ευγνώμων που είχα μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου".
Το ερωτικό στοιχείο, ο γάμος, η οικογένεια, κάνουν την εμφάνισή τους στην ιστορία της σημερινής γιαγιάς, σε τόνους χαμηλούς, χωρίς έξαρση και μόνο με κάποια αδιόρατη σχεδόν υποψία συγκίνησης.
"Μερικές φορές μέσα στη βδομάδα, συναντιόμουν με κοπέλες που είχαμε έλθει μαζί με το ίδιο καράβι και, όπως μιλούσαμε ελληνικά, είχα την αίσθηση ότι ήμουν πίσω στο νησί μου, όπου ο θαλασσινός αέρας μ' έκανε να νιώθω ανάλαφρη.
Σ' αυτούς τους κύκλους γνώρισα τον άντρα μου. Είχε κι εκείνος αφήσει τον τόπο του - το Άργος - προσπαθώντας να ξεφύγει από την πείνα του πολέμου και τις κακουχίες.
Ήταν μόνο 15 χρόνων, μικρός για να πάει στον πόλεμο, γι' αυτό και τον διέταξαν να μεταφέρει, πάνω στο άσπρο άλογό του, τους νεκρούς για να ταφούν στο χωριό.
Όταν ήλθε στην Αυστραλία, τον έστειλαν στην Μπονετζίλα (Bonegilla), ένα μεταναστευτικό κέντρο στη βόρεια Βικτώρια. Ήταν πολύ ωραίος άντρας. Ψηλός, με ωραίο παράστημα, αλλά πολύ πεισματάρης. Ήμουν τυχερή, όμως, που βρήκα έναν άντρα που μου φερόταν καλά. Η μέρα του γάμου μας δεν ήταν τίποτε το ιδιαίτερο. Μου έλειπε η μητέρα μου και οι δικοί μου. Αμέσως σχεδόν μετά, αγοράσαμε ένα μαγαζάκι στο Ελστερνγουίκ και το κάναμε γαλακτοζαχαροπλαστείο (Milk Bar).
Mέναμε επάνω, σ' έναν μικρό μεν, αλλά άνετο, χώρο. Εκεί απέκτησα τις δυο υπέροχες κόρες μου. Θυμάμαι πόσο έντονη ήταν η επιθυμία μου να τις βοηθήσω στη σχολική τους εργασία, όσο μπορούσα, για να αποκτήσουν την παιδεία που μου στέρησαν εμένα οι περιστάσεις όταν ήμουν μικρή".
Στη συνέχεια, μιλά για το υπέροχο σπίτι που αγόρασαν, εκεί κοντά, έπειτα από χρόνια, σκληρής δουλειάς, ένα πελώριο σπίτι με λουλούδια και λαχανόκηπο που καλλιεργούσε η ίδια. "Το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Κάτι που ξεκίνησε στο σκοτάδι, σήμερα λάμπει", θα πει στη συνέχεια της αφήγησης, απαριθμώντας τα καλά της: "Ήλθα πριν από πενήντα χρόνια. Πού ήμουν και πού βρίσκομαι. Έχω έναν άντρα που νοιάζεται για μένα, δυο κόρες που με λατρεύουν, τέσσερα υπέροχα εγγόνια που λάμπουν σαν τα άστρα κάθε φορά που τα βλέπω, ένα άνετο σπίτι με τον δικό μου λαχανόκηπο, έχω τους φίλους μου στο ελληνικό κλαμπ που πηγαίνω κάθε Τετάρτη, τα ελληνικά κανάλια, τηλέφωνο, ένα αναπαυτικό κρεβάτι, ένα καλό φαγητό, μια τουαλέτα κανονική, χρήματα. Είμαι ευτυχισμένη", θα πει, κάνοντας φανερά μια σύγκριση με το τι είχε στο χωριό.
Εντούτοις, τη μεγάλη πληγή που φαίνεται να μην έχει επουλωθεί, θα τη δείξει, με επιφύλαξη, στο τέλος: "Δεν είδα τη μητέρα μου ξανά. Ακόμη έχω μπροστά μου ολοζώντανη την εικόνα της, την τελευταία φορά που την αντίκρισα, μέσα από το καράβι, στο λιμάνι να με αποχαιρετά. Μού λείπει τόσο πολύ και θα μου λείπει για πάντα, μέχρι να συναντηθούμε ξανά στην άλλη ζωή".
Η προσπάθεια να μη φαίνεται, η σημερινή γιαγιά, αγνώμων στη χώρα που τη δέχτηκε 26 χρόνων κοπέλα, και που έζησε σ' αυτήν μισό αιώνα, είναι στο τέλος της αφήγησης.
"Η Ελλάδα ήταν ο τόπος που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Τώρα, όμως, τη βλέπω σαν όνειρο, σαν τον τόπο από τον οποίο, μισό αιώνα πριν, απέδρασα. Ήταν ο τόπος μου, όσο τον μοιραζόμουν με την οικογένειά μου. Τώρα δεν ζει κανείς. Η οικογένειά μου είναι εδώ και είμαι περήφανη να θεωρώ την Αυστραλία πατρίδα μου".
Αυτή είναι μια ιστορία από τις δεκάδες που θα δουν το φως του… Διαδικτύου και της κρατικής αυστραλιανής τηλεόρασης.

Κείμενο: Σ. Χατζημανώλης (πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Ο πρώτος Έλληνας μετανάστης ?

Το άγαλμα του « γκριέγκο» στη Φλόριδα

Το άγαλμα του πρώτου Έλληνα μετανάστη στην Αμερική στήθηκε στην Τάμπα της Φλόριδα με πρωτοβουλία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Φλόριδας. Τα αποκαλυπτήρια έγιναν με επίσημη τελετή στις 8 Ιανουαρίου 2005.“Η ιστορία των Ελλήνων στην Αμερική, αρχίζει εδώ” γράφει η επιγραφή κάτω από το άγαλμα του Θεόδωρου.

Το πρώτο πρόπλασμα του Θεόδωρου ετοιμάστηκε στην Ελλάδα. Είναι ντυμένος με ενδυμασία της εποχής εκείνης. Το άγαλμα είναι από μπρούτζο, ώστε να μην έχει αλλοιώσεις, επειδή στήθηκε κοντά στη θάλασσα. Εχει ύψος περίπου οκτώ πόδια και είναι τοποθετημένο επάνω σε βάση από γρανίτη εξωτερικά ύψους πέντε ποδιών. Φυσικά υπάρχει το όνομα “Θεόδωρος” και δίπλα η λέξη griego, γιατί οι Ισπανοί θαλασσοπόροι και οι μετέπειτα μελετητές, έτσι τον ονόμαζαν. Αξίζει να σημειωθεί ότι κάθε χρόνο στην επέτειο της 14ης Απριλίου 1528 θα οργανώνονται από την ομοσπονδία της Φλόριδας εορταστικές εκδηλώσεις αφιερωμένες στον ελληνικό πολιτισμό.

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ ΟΜΩΣ Ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ;

Ως πρώτος Ελληνας που επισκέφθηκε την Αμερική θεωρείται ο Οδυσσέας, ο οποίος έφθασε μέχρι τον κόλπο του Μεξικού, όπου βρισκόταν η Σχερία του Αλκίνοου, αποικία των Αρχαίων Ελλήνων. Ο Σεραφείμ Κανούτας που ασχολήθηκε με την ιστορία της Αμερικής, στο βιβλίο του «Χριστόφορος Κολόμβος, ένας Ελλην ευγενής», αναφέρει ότι ο Κολόμβος που ανακάλυψε το Νέο Κόσμο, ήταν βυζαντινής καταγωγής. Ανήκε στην οικογένεια των Δισυπάτων, κι ότι από τη μητέρα του είχε συγγένεια με τους Παλαιολόγους. Γι αυτό και στο δεύτερο ταξίδι του είχε μαζί του έναν ναύτη τον Ιωάννη Γκριέγκο.

Αναμφισβήτητος όμως, θεωρείται ο Θεόδωρος ή Δωρόθεος, ο οποίος πήρε μέρος σε μία εξερευνητική αποστολή των Ισπανών υπό την αρχηγία του Ντον Παμφίλο ντι Ναρβαέθ.Οπως μας πληροφορεί ο συνάδελφος κ. Δημ. Παπαγιαννάκης, του Ελληνικού Πρακτορείου Ειδήσεων της Φλόριδας:Τα ημερολόγια δυο ισπανικών αποστολών, του Ναρβάεθ το 1527 και του Ντε Σότο το 1540 αποκαλύπτουν το όνομα του πρώτου Έλληνα που συμμετείχε στην κατάκτηση της αμερικανικής ηπείρου, έσωσε την αποστολή στην οποία συμμετείχε από βέβαιο θάνατο και στο τέλος σκοτώθηκε από Ινδιάνους.Στις 17 Ιουνίου 1527 απέπλευσε από το λιμάνι του Σαν Λουκάρ ντε Μπαρεμέδα της Ισπανίας στόλος 5 πλοίων με κυβερνήτη τον Αδελάντο Ντον Παμφίλιο ντε Ναρβέθ και 600 άντρες με προορισμό την Αμερική. Ανάμεσά τους βρισκόταν ο δον Θεόδωρος, Έλληνας με καταγωγή μάλλον από νησί του Αιγαίου, άριστος γνώστης της ναυπηγικής, ο οποίος συμμετείχε στο ένοπλο τμήμα του στόλου.

Σκοπός της αποστολής, που χρηματοδοτήθηκε αποκλειστικά από το βασιλιά της Ισπανίας Φίλιππο B΄, ήταν η κατάκτηση και η εγκατάσταση διοίκησης στις επαρχίες που βρισκόταν μεταξύ του ποταμού Ρίο Γκράντε, στη δυτική πλευρά του Κόλπου του Μεξικού και του ακρωτηρίου της Φλώριδας.

Το Σεπτέμβριο του 1527, ύστερα από ένα σχετικά καλό ταξίδι, η αποστολή έφτασε στον Aγιο Δομίνικο και σύμφωνα με τον χρονικογράφο και ταμία της αποστολής Αλβάρ Νούνεθ Καμπέθα ντε Βάκα, αγοράστηκε ένα ακόμη πλοίο, άλογα, και αντικαταστάθηκαν όσοι άντρες είχαν αρρωστήσει ή πεθάνει στη διάρκεια του ταξιδιού. Στη διάρκεια της 45ήμερης παραμονής της αποστολής στον Aγιο Δομίνικο οι απώλειες των Ισπανών μεγάλωσαν, καθώς όπως σημειώνει ο Βάκα, περισσότεροι από 145 άντρες μας ξεμυαλίστηκαν από τις ντόπιες γυναίκες, χωρίς όλοι τους να επιστρέψουν στα πλοία».

Επόμενος σταθμός των Ισπανών ήταν το Σαντιάγκο της Κούβας, όπου η αποστολή χωρίστηκε σε δύο μέρη. H πρώτη, με δυο καράβια και τον Θεόδωρο μέλος του πληρώματος, απέπλευσε με προορισμό το Τρινιντάντ για να φορτώσει προμήθειες. H δεύτερη, με επικεφαλής τον κυβερνήτη Ναρβέθ, παρέμεινε στο Σαντιάγκο. Στο Τρινιντάντ όμως τυφώνας χτύπησε τα δύο πλοία με αποτέλεσμα να βυθιστούν σχεδόν αύτανδρα παρασύροντας στο βυθό 60 άντρες. H τύχη χαμογέλασε στον Θεόδωρο και σε άλλους 30 ναυτικούς, που είχαν βγει στη στεριά προκειμένου να μεταφέρουν τα εφόδια στα πλοία και έτσι γλίτωσε το θάνατο.

Στο ημερολόγιο του Βάκα, του μοναδικού που κατέγραφε τα γεγονότα της εκστρατείας, δεν αναφέρεται με ποιο τρόπο ένας Έλληνας βρέθηκε στην ισπανική αποστολή. Στην εποχή εκείνη όμως ήταν σύνηθες φαινόμενο να συμμετέχουν μισθοφόροι από άλλες χώρες, άντρες διψασμένοι για εύκολο χρήμα. Επιπλέον ο Θεόδωρος αναφέρεται πάντοτε ως δον (τίτλος που χρησιμοποιείτο για ελεύθερους πολίτες, που συνήθως ανήκαν στη μεσαία τάξη), ενώ από το χρονικό προκύπτει ότι διέθετε και υψηλές γνώσεις ναυπηγικής.Στις 5 Νοεμβρίου του 1527 ο ισπανικός στόλος απέπλευσε από την Κούβα έχοντας πλέον στη δύναμή του 4 πλοία, 400 άντρες και 80 άλογα. Στις 14 Απριλίου του 1528 οι Ισπανοί κατακτητές αποβιβάστηκαν στις ακτές της δυτικής Φλώριδας, κοντά στη σημερινή πόλη Τάμπα, αφού προηγουμένως κινδύνευσαν να χάσουν όλα τους τα πλοία πάνω στα κοφτερά βράχια των υφάλων που περικλείουν το αμερικανικό λιμάνι.
«Μόνο ο Θεός ξέρει πώς γλιτώσαμε αφού για ημέρες δεν φυσούσε καθόλου αέρας και τα πλοία είχαν ακινητοποιηθεί στο πιο επικίνδυνο σημείο, εκεί που τα ναυάγια ήταν περισσότερα από τα ψάρια. Επί 15 ημέρες ακούγαμε τους υφάλους να γδέρνουν τις καρίνες των πλοίων μας και όλοι μαζί προσευχόμασταν για τη ζωή μας», γράφει στο ημερολόγιό του ο Βάκα.

Ακολούθησαν μερικές ημέρες όπου οι Κονκισταδόρες ετοίμασαν πρόχειρα καταλύματα και εγκατέστησαν ένα υποτυπώδες διοικητήριο. «Από τις πρώτες ημέρες μας επισκέφτηκαν Ινδιάνοι που μας έδειξαν μικρά κομμάτια χρυσού. Όταν τους ρωτήσαμε πού τα βρήκαν, μας είπαν από τα βουνά που μένουν οι Απαλάτσι (φυλή Ινδιάνων) και ότι θα μπορούσαν να μας οδηγήσουν εκεί», σημειώνει ο Βάκα στο ημερολόγιό του.

Στην πορεία τους προς τα βουνά των Απαλάτσι οι Ισπανοί αιχμαλώτιζαν τα γυναικόπαιδα των Ινδιάνων που συναντούσαν, σκότωναν τους άντρες και τους αρχηγούς τους προκειμένου να αναγκάσουν τους Ινδιάνους να τους μεταφέρουν το συντομότερο δυνατό στην πηγή του χρυσού. Ωστόσο η τακτική αυτή ελάχιστα τους βοήθησε καθώς σύντομα βρέθηκαν αποκλεισμένοι στην ηπειρωτική χώρα, δίχως εφόδια, με ασθένειες να έχουν αποδεκατίσει το 1/3 των ανδρών και τους Ινδιάνους να τους επιτίθενται σε καθημερινή βάση. «Πιστεύαμε ότι η αποστολή και η ζωή μας θα τελείωνε σε εκείνα τα βουνά. Είχαμε φάει σχεδόν όλα μας τα άλογα και τρεφόμασταν πλέον με σπόρους καλαμποκιού. Ευτυχώς όμως τότε βρέθηκε ένας άνθρωπος, στην κυριολεξία σταλμένος από τον Θεό», εξομολογείται ο Βάκα.

Ο άνθρωπος που έσωσε την ισπανική αποστολή που βρέθηκε αποκλεισμένη και αποδεκατισμένη στα βουνά των Απαλάτσι ήταν ο δον Θεόδωρος που ανέλαβε να ναυπηγήσει βάρκες ώστε οι κονκισταδόρες να διαφύγουν μέσω παραπόταμων του Μισισιπή. Από τις 4 Αυγούστου μέχρι τις 20 Σεπτεμβρίου κατασκεύασε πέντε πλοιάρια μήκους 10 μέτρων από ξύλο και δέρματα ζώων. Αντί για καρφιά χρησιμοποίησε σφήνες από πευκόξυλο και κατράμωσε τις βάρκες με το ρετσίνι των πεύκων.

Ακολούθησε άλλος ένας μήνας περιπλάνησης των Ισπανών, που κατάφεραν να βγουν στην ανοικτή θάλασσα, αδυνατούσαν ωστόσο να εντοπίσουν την αρχική τους βάση όπου είχαν αφήσει τα πλοία τους. Στη διάρκεια της περιπλάνησής τους περισσότεροι από 100 άντρες πέθαναν από την πείνα και τις μάχες με τους Ινδιάνους, ενώ η δίψα απειλούσε να εξαφανίσει όσους είχαν καταφέρει να επιζήσουν.

Στις 28 Οκτωβρίου του 1528 η εναπομείνασα αποστολή έφτασε σε έναν όρμο, κοντά στη σημερινή πόλη Πενσακόλλα της Φλώριδας. Εκεί Ινδιάνοι προσφέρθηκαν να τους προμηθεύσουν με νερό και ο Θεόδωρος επέμενε να τους ακολουθήσει, ώστε να βεβαιωθεί ότι οι Ινδιάνοι δεν θα τους ξεγελούσαν και απλά θα τους άρπαζαν τα δοχεία τους. Παρ' όλες τις εκκλήσεις του Ναρβάεθ και των υπολοίπων μελών του πληρώματος ο Θεόδωρος αποβιβάστηκε μαζί με τον υπηρέτη του. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας όταν οι Ινδιάνοι επέστρεψαν ο Έλληνας δεν βρισκόταν μαζί τους, ενώ στις επίμονες ερωτήσεις των Ισπανών για το τι συνέβη στον Θεόδωρο αρνήθηκαν να απαντήσουν και τράπηκαν σε φυγή.

Οι σύντροφοι του Θεόδωρου προσπάθησαν τις δύο επόμενες ημέρες να εντοπίσουν ίχνη του χωρίς όμως επιτυχία. Ορισμένοι τον κατηγόρησαν ότι έφυγε από κοντά τους διότι ήθελε να έχει περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσει, ενώ άλλοι υποστήριξαν ότι σκόπευε να εξαγοράσει τους Ινδιάνους και να ανακαλύψει πρώτος το χρυσάφι. H αποστολή του Ναρβάεθ τελικά δεν στάθηκε τόσο άτυχη στη συνέχεια, αφού κατάφεραν το 1535 να φτάσουν στην Καλιφόρνια και τελικά επέστρεψαν στην Ισπανία το 1537, δέκα χρόνια αφότου είχαν φύγει από την πατρίδα τους.

Η επόμενη αναφορά για το Θόδωρο, βρίσκεται στο χρονικό του Κονθάλο Βαλντέζ, γραμματέα του Ισπανού κατακτητή Ντε Σότο. Όταν, λοιπόν, το 1540 ο Ντε Σότο έφτασε στο σημείο που είχε εξαφανιστεί ο Θεόδωρος το 1528 έμαθε ότι δυο χριστιανοί που βρισκόταν στην αποστολή του Ναρβάεθ έμειναν με τους Ινδιάνους, οι οποίοι άγνωστο για πιο λόγο τους σκότωσαν. Οι Ινδιάνοι που αφηγήθηκαν το τέλος του Θεόδωρου δεν γνώριζαν το πότε ακριβώς δολοφονήθηκε ο Έλληνας ναυτικός, ούτε πού βρισκόταν θαμμένος. Παρέδωσαν ωστόσο στον Ντε Σότο το εγχειρίδιο που χρησιμοποιούσε ο Έλληνας ναυτικός.*** Ελληνες ναυτικοί πήραν μέρος και στην αποστολή του Μαγγελάνου στην Παταγονία.

από το : koutouzis.gr

Μουσείο μεταναστών Ellis island

Στις αρχές του περασμένου αιώνα και ιδιαίτερα την εικοσαετία 1900-1920, χιλιάδες Έλληνες μετανάστευσαν στην Αμερική αναζητώντας την τύχη τους στη « Νέα Γη της Επαγγελίας». Αγράμματοι οι περισσότεροι, άβγαλτοι, αθώοι, πάμφτωχοι, και με μοναδικό προσόν την σωματική τους ικανότητα , και με έναν μπόγο με ρούχα στα χέρια, ξεκινούσαν το μακρύ ταξίδι για τις Ηνωμένες Πολιτείες . Το ταξίδι απ' το λιμάνι του Πειραιά για την Νέα Υόρκη διαρκούσε περίπου 25 μέρες, και γινόταν κάτω από άθλιες συνθήκες για τους επιβάτες της τρίτης θέσης, που ήταν οι περισσότεροι. Οι μετανάστες θεωρούνταν «φορτίο» και πακετάρονταν κυριολεκτικά σε απελπιστικά στενούς χώρους. Πλοία μόλις 5-6 χιλιάδων τόνων μετέφεραν 1.200-1.300 επιβάτες στα ανήλιαγα και βρώμικα αμπάρια τους !!!!!


Tο μαρτύριο των μεταναστών συνεχιζόταν όταν κατάκοποι επιβιβάζονταν σε βάρκες της Υπηρεσίας Αλλοδαπών και μεταφέρονταν στο περίφημο Έλλις Άιλαντ, ένα μικρό νησάκι στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης, γνωστό στους Έλληνες μετανάστες ως «Καστιγγάρι». Εκεί μέσα στις στοές των γραφείων υποβάλλονταν σε εξονυχιστικό ιατρικό και διοικητικό έλεγχο, για να πάρουν το τελικό οκευ για την είσοδο τους στην Αμερική.

Το νησί Έλλις, λειτούργησε σαν σταθμός ελέγχου των μεταναστών από το 1892 ως το 1924 και πέρασαν από κει πάνω από12 εκατομμύρια μετανάστες. Σήμερα το Έλλις Άιλαντ λειτουργεί σαν μουσείο και ιστορικό κέντρο μετανάστευσης.

Όλο το αρχειακό υλικό, που υπήρχε απ’ το 1892 ως το 1924 ( έγγραφα, πιστοποιητικά, φωτογραφίες) σχετικά με τους μετανάστες που πέρασαν απ’ το νησί τη συγκεκριμένη περίοδο, δόθηκε απ’ τις αμερικανικές αρχές στη δημοσιότητα και καταχωρήθηκε σε μια ιστοσελίδα με την ηλεκτρονική διεύθυνση: www.ellisisland.org/ .

Οι σημερινοι επισκέπτες , έχουν την δυνατότητα να «ζήσουν» για λίγες ώρες σαν μετανάστες, περνώντας από τα σημεία που περνούσαν εκείνοι τότε, να δουν τα ιατρεία, τους κοιτώνες αλλά να ακούσουν και μαγνητοφωνημένα αποσπάσματα από στιγμές αυτών των ανθρώπων, που αφηγούνται με πόνο την προσωπική τους ιστορία.

Στον προαύλιο χώρο, υπάρχει το «τείχος τιμής» όπου είναι χαραγμένα τα ονόματα πολλών μεταναστών, και πολλοί σύγχρονοι Αμερικάνοι επισκέπτονται αυτό το σημείο, με την ελπίδα να βρουν τις «ρίζες» τους.Για να επισκεφτεί κανείς το νησί σήμερα, θα πρέπει να πάρει φέρι μποτ από το σημείο Μπάτερι Παρκ, όπου η συγκοινωνία πραγματοποιείται κάθε μισή ώρα.

Αναρτηση των Χαρπαντιδη σταθη και trivago.